روزگاری 

دلم افسوس بود و اشتیاق

دلم سوزبودو احتراق

هرچه میشد به باد میدادم

تا مرا قدری نسوزاند

 به بنفشه نگاه میکردم که چقدر مظلوم به من نگاه میکند

می گفتم تو پرپر نمیشوی

نمی گذارم کسی تورا از ریشه بخشکاند

مگر من زنده نباشم

تبسمی کرد و لاله هایش را در هم پیچید

و آن صورت ماهش را زیر ان لاله های قرمز برای همیشه پوشاند.

برگرفته از کتاب رمان ((جان من)) نوشته رضا قاسمی